Het volk van Israël is op reis en kan eindelijk even op adem komen. Ze slaan hun tenten op in Refidim. De eerste plaats waar ze uit zullen rusten na alle intense, bijzondere en heftige belevenissen.

En dan, het is zó gemeen en zó achterbaks, dan komt de vijand het volk aanvallen in de rug. De zwakste plek op het zwakste moment. Een volk wat overigens nog nooit eerder een gevecht gevoerd heeft. Oh, wat zijn ze enorm kwetsbaar!

We kennen het mooie verhaal. Mozes gaat op de berg staan bidden met zijn staf en zijn handen omhoog. Als dat te zwaar wordt en zijn handen zakken, zijn de Amalekieten de winnende partij. Als hij zijn handen strekt, is het volk onder aanvoerder Jozua sterker. Mozes wordt ondersteund door Aaron en Chur zodat hij zijn armen omhoog kan houden.

Híer zitten zoveel belangrijke lessen in voor ons, reizigers, achter Jezus aan!

Zwák! Oh, wow, wat zijn wij soms zwak en moe! Zeg het maar, waardoor? Door het leven zelf. Dat geeft ook niet. We werken hard. We gaan van afspraak naar afspraak. Doen goede dingen. Soppen ons huis en wassen onze wassen. We checken facebook, email, instagram. Hebben niet zo heel veel tijd voor God en we besluiten steeds weer, dat we daar meer ruimte voor moeten maken.

En dan opééns! Een felle aanval in je rug, een messteek. Je minderwaardigheid speelt weer eens op. Je bent weer eens in oude gewoontes teruggevallen en je weet zeker, dat je nooit zult schitteren zoals God je bedoeld heeft. Je bent een sukkel. Je bent lui. Je bent een lafaard. Je bent een chagarijnig mens. En jahoor, het kan er wel bij en het bevestigd deze waarheden… let maar eens op. Daar volgt een afwijzing door je collega. Je krijgt knallende ruzie met je echtgenoot. Je hebt woorden met de buurvrouw…

Vul het maar in. Kun je het zelf misschien bedenken? Momenten dat je “goed op weg” was en opeens wás het er niet meer? Ik herken het en door studie te doen naar deze tekst en dit thema, herken ik het béter. Daar ben ik blij om! Eerlijk gezegd hou ik er niet zo van om zaken ‘zomaar’ te vergeestelijken. “doe maar normaal, alsjeblieft, dit is gewoon een menselijk dingetje hoor”… is ook wel veilig hé. Want dan hoef ik in ieder geval een geestelijke strijd niet aan te gaan. Klinkt toch ook wel eng, niet? Want dat zou betekenen dat de boze een aanval op mij doet en dat de duivel in de buurt is. Brrr! Toch?

SOS! Dat is zo’n mooi lied van Lauren Daigle. God stuurt een leger om voor je te vechten!

Aan het begin van deze challenge was mijn website opeens uit de lucht. Ik kreeg berichtjes van lezers, dat ze niet op mijn site konden komen. Vast en zeker een technisch dingetje. Ik kom er zelf niet uit en schakel direct mijn vriendin in die een kei is hierin! Ze werkt overdag, ziet niet direct mijn appje, kan ook niet direct handelen om de boel op te lossen. Ondertussen krijg ik meer reacties binnen op insta, facebook. “We kunnen niet op je site”.

Ik denk… tja… tjá! Ik ga straks een blog schrijven over Amalek. Hoe sta ik daar zelf in? Ik kan nu ook bidders vragen zoals Mozes samen met Aaron en Chur de hulp van God inschakelden. Tjá. Wáárom níet? Dus dat doe ik. Ik vraag mensen te bidden via een groep op facebook. Mijn zus. Via instagram. Er wordt gebeden en dat vóel ik! Wow, krachtig zeg! Echt, je zou het eens moeten uitproberen als je dat niet eerder gedaan hebt!

Ondertussen is de werkdag van mijn vriendin voorbij en ze moet lachen. Vast een makkelijk iets, geeft ze terug. Ik moet er ook om lachen. Wat is het soms toch lastig. Wat is geestelijke strijd? Wat niet? Begin van de avond is de website weer in de lucht. Top, de website doet het weer! Super, even een appje naar mijn vriendin! Dan geeft zij aan dat ze er nog niets aan gedaan heeft. Helá, noujá. Hoe het ook zij, wat er ook aan de hand geweest is… één ding weet ik. Samen bidden maakt sterk. En waar jij achter God aan gaat en je best doet Hem in gehoorzaamheid te volgen, daar is altijd de vijand die je wil verhinderen. Want het is altijd in zijn nadeel als mensen achter God aan gaan. Let maar eens op aanvallen in je gemoedstoestand, een onverklaarbare chagrijnige bui bijvoorbeeld. Misschien eerst eens je handen opheffen naar God en in gebed gaan. Wellicht is die chagrijnige bui niet van jezelf! Of een onverklaarbare tegenzin of grote nervositeit als je iets voor God gaat doen. Vervelende gedachten die leugens influisteren, net voordat je het podium opgaat om te zingen… ik noem maar wat. Je kunt het zelf wel invullen, let maar eens op, je gaat het herkennen. En dan weet je dat je moet bidden zoals Mozes hier deed, in plaats van in verwarring te raken. Je wordt gewoon aangevallen in je rug!

En wat zo mooi is. In tekst 17 staat het, de strijd tegen Amalek is de strijd van de Heer. Aanvallen van Amalek zijn gemene aanvallen in de rug. Plotseling. Onverwacht. Je wilt de stilte zoeken met God, misschien. Je wilt je plannen aan Hem voorleggen en in gesprek met Hem gaan over Zijn ideeën daarover. En dan is het daar. Een aanval in je gemoedstoestand. Iets plotseling. Een mailtje van iemand waar je van in de war raakt. Een moeder die iets over jou kinderen zegt. Please. Zoek direct het contact met de hemel. Ik heb dat getekend in de vorm van de staf. Gooi vanuit je strijd je handen omhoog in plaats van zélf te strijden, de staf ‘aan de troon van God’ steken. De hemel in. Zoek direct Zijn hulp. EN als het er echt even hard aan toe gaat, schakel gebedshulp in!

Een heel fijn strijdlied om mee te zingen!! “I raise a hallelujah, in the prescense of my enemies!”

 

 

 

 

 

0 reacties

Geef een reactie

Pin It on Pinterest

Share This