Daniel 6:11 | Jakobus 5 : 13-17

Een vals gevoel, alsof ik me moet excuseren vandaag. Een “excuseer me voor God” … Sorry dat Hij er even niet lijkt te zijn en geen antwoord geeft op je vragen… En helemaal als jullie het blog van Marjolein hebben gelezen. Ik moet er van huilen. Het doet me zo’n verdriet. Marjolein en haar man zijn zulke lieve mensen, ze zijn zo getalenteerd. Ze zijn zo… jong. Geliefd. Ze zouden in de kracht van hun leven moeten staan. En toch zijn ze zó ziek. Zaterdag was ik voorbereidend bezig voor dit blog en ik voelde me bezwaard dat Marjolein de ‘Biddende Buizerd” op haar bordje had gekregen. Wat een tegenstelling.

Marjolein schrijft er zelf over en ze maakte de creatieve verwerking in de Bijbel; dat hadden jullie vast allang gezien, het is een prachtige pagina in haar mooie herkenbare stijl! Een download is ook beschikbaar.

De creatieve verwerking is gemaakt bij Daniël en ik ben ook geneigd om alleen over Daniël te schrijven. Zijn glamoureuze verhalen. We laten Jakobus 5 gewoon, lekker makkelijk, even achterwege. Opvallend is Daniëls “brutaliteit’ om direct na het ontvangen van het op schrift gestelde verbod, tóch te bidden. Niet publiekelijk in verzet. Nee, hij besluit zijn bovenkamer in te gaan met open vensters, daar God te prijzen en te aanbidden, zoals hij gewoon was te doen. Heel bijzonder. Daniël, in dit verhaal rond de 90 jaar, een wijze minister aan het hof van de koning ( inmiddels de derde in het leven van Daniel) wist dat hij in éérste plaats, in dienst was van Zijn God. En met het aanbidden van Hem, wist Daniël dat hij zijn doodvonnis tekende. En dat was ook zo. Het plan, aangevoerd door de jaloerse collega’s, slaagde. Maar God laat zien dat Hij het laatste woord heeft. De jaloezie maakt uiteindelijk de “planbedenkers” zélf kapot als zij door de koning in de leeuwenkuil worden geworpen. We kennen het verhaal.

Daniel bidt: als een buizerd. Zó in het zicht. Zó voor het oog van de jagers. “Bam!” één schot en de buizerd is verloren. Het prachtige aan de buizerd is zijn scherpe blik om van hoge afstand de muizen door het gras te zien lopen. Hij hangt boven zijn prooi, stil, wacht het moment af om toe te slaan. (Geloof me, van mij mogen ze de honderdduizenden muizen op de grond, allemaal hebben. Een nestje jonge muizen bevat ongeveer 4 tot 8 baby’s en een muisje werpt zo’n 6 tot 10 keer per jaar! Met een beetje “pech” brengen twee muisjes 80 jonge muisjes voort per jáár! Als er niets wordt opgegeten hebben we in een mum van tijd een muizenplaag!) De vleugels van de buizerd zijn op dat stil hangende moment druk aan het werk. De biddende buizerd. Zo mogen we ook biddend zijn. Voordat we uitgaan, biddend om Gods zegen.

Ik heb toch Jakobus opengeslagen, naast mij. Jakobus 5:13: “Als één van u het moeilijk heeft, laat hij bidden”… een gebed. “Als één van jullie vrolijk is, laat hij een loflied zingen” een lofzang als gebed. “Laat iemand die ziek is, de oudsten van de gemeente bij zich roepen, laten ze voor hem bidden en hem met olie zalven in de naam de Heer”, nog meer gebed, compleet met olie en zalving. God wil gebeden zijn. Ter aanvulling, lees Daniel 10 eens, heel bijzonder. Daniel bidt én vast maar wordt flink op de proef gesteld. Het duurt 3 weken voordat hij iets hoort van God vanwege de strijd die geleverd moet worden in de Hemelse gewesten. God wil gebeden zijn. Gebed is van levensbelang.

Er staat overigens niet, dat een zieke per abuis genéést. Er staat, dat het gebed redding zal geven. Overduidelijk is, dat God van ons vraagt te bidden. En wat Hij er mee doet, dat is aan Hém! Daniel had evengoed kunnen sterven in de leeuwenkuil maar God besloot dat het nog niet zijn tijd was en wilde dit wonderlijke verhaal in Zijn Bijbel opgetekend hebben zodat het ons kan bemoedigen. Er staat ook dat God onze zonden vergeeft. Dát is een genezing aan de binnenkant die ons állemaal overkomt als we onze zonden aan Hem belijden. Met het aanvaarden van Jezus in ons hart, is de weg tot God vrij. Hier staat dat er nog wél zonden kunnen zijn, ondanks dat. Heb jij je dat wel eens beseft? Zo heb ik, als voorbeeld, vergeving moeten vragen voor mijn minderwaardigheid over mezelf. Ook heb ik spullen uit mijn huis weg moeten doen die God niet groot maakten, die hem verdriet deden en die Hem in de weg stonden om vrede te geven. We hebben in onze cultuur dit Bijbelgedeelte vaak heel gemeen en verkeerd uitgelegd. “Niet genezen? Och, dan zijn er nog zonden in je leven”. Dát oordeel mogen wij niet geven. Daar mogen wij nooit aankomen, dát is aan God en aan ieder persoonlijk.

Hoeveel bidden we eigenlijk? We kunnen wel zeggen: “God doet niks” maar we lezen ook, dat Hij gebeden wil zijn. Bid jij? En of God dan wel iets of niets doet… dat is aan Hem. In ons huisgezin hebben we mee mogen maken dat God geneest. Ik ben met een lange knappe man getrouwd. Door zijn lengte had hij last van zijn rug, vanaf zijn twaalfde levensjaar. Hij geloofde altijd in God maar nooit is de gedachte opgekomen om daarvoor te bidden. In onze verkeringstijd en in ons huwelijk, groeide mijn man dichter naar God toe. Heel gaaf. De rugklachten kwamen en gingen. In het eerste jaar van ons huwelijk heeft hij bijvoorbeeld 6 weken thuisgezeten in de ziektewet vanwege de rug. Hij kon niet rechtop lopen. Zo vreselijk! Op een nacht werd hij wakker en wist “ik moet voor mijn rug bidden!” En zo deed hij. Hij bad genezing voor zijn rug en de volgende dag… was het wég. En nu leven we 10 jaar later, het is nog steeds wég. Dát zijn genezingen. En daar moeten we ook over praten met elkaar, we moeten namelijk wel blijven dúrven bidden om genezing. Jakobus roept ons op om dát te doen. Bidden.

Lieve lezers, ik heb één verzoek. Laten we allemaal vandaag een intensief gebed bidden voor Marjolein en haar man Ralf. Gewoon, omdat God het van ons vraagt, zoals het in Jakobus staat. Een gebed om genezing. Een gebed om vreugde, om kracht, wijsheid, inzicht. Dat ze zich gedragen weten én gedragen voelen door onze liefdevolle God. En de rest? We laten het aan God.

Daarom, daar zijn we weer God, we zijn weer op de knieën voor U…

Het onderstaande lied wordt geïntroduceerd door de vader, de schrijver, van het lied. Hij vertelt eerst over een gebeurtenis op de Intensive Care, waar zijn zoontje ernstig ziek ligt. Men verwacht dat het jongetje zal sterven. Daar overkomt de vader iets… Hij komt een ongelooflijke reus van ongeloof tegen… een soort Goliath… Dát denk ik ook, lieve lezers. Soms zijn er reuzen in ons leven die we mogen verslaan met de wapens die we van God kregen. God is geen bedenker van de ziekte en God heeft nooit zijn kinderen ziek gewenst. Nóóit. Sterker nog. Hij droeg ál ons lijden aan het kruis zodat we vrij uit mogen gaan. Toen Jezus op aarde wandelde, genás Hij en was Hij zo intens bewogen met de lijdende mens. Er is maar één vreselijke donkere schaduw die ons de vreugde wil afhalen, die ons krachteloos wil laten zijn.

En já, er sterven mensen en er zijn mensen ernstig zíek. In de tijd dat Jezus op aarde wandelde, genas Hij ook niet iederéén. Maar we laten ons geloof niet varen. We wenden ons altijd tot God, zoals Marjolein dat ook doet. Vastberaden en trouw, vastbijtend. Aanhoudend. Zelfs zichtbaar voor het raam zoals Daniel of zoals een Buizerd in de lucht. We zijn niet krachteloos want God werkt in ons. Marjolein en Ralf zijn niet krachteloos! Gods Geest mag en kan door hen werken en laten we bidden dat Hij dat vrij kan doen! En of er nu een genezing is, of niet. Als we niet bidden, gebeurd er sowieso niets. En in het bovenstaande voorbeeld zie je hoe gebed en lofliederen voor God krachtiger zijn dan we ons kunnen voorstellen…

Raise a Halleluja! Met alles wat in je is!

Kijkje in artjournal van Bettuelle

Gewoon, even weer een paar foto’s uit het journal. Ik moet jullie eerlijk bekennen, dat het heerlijk is. Gewoon wat rommelig, verschillende materialen door elkaar heen… Een beetje creatief doen, ondertussen de Bijbelstudie die in mijn hoofd zoemt en het gebed tot God.

Oké, en nog één lied.

Daar zijn we weer God, op onze knieën!