29 januari

Jesaja 41:19 / Joel :22

Het is “plaatjes kijken” vandaag! Een bos laat altijd zoveel moois zien. Dit blog ook, hoop ik. Rosanne Otter van “Erve het Hacht”, nam vandaag de taak op zich om het bos in de Bijbel te maken! Ondertussen heb ik óók gevraagd aan Jacolien of ze iets wilde maken voor het hoofdstukje “Creatieve verwerking”, met de eenvoudige reden; hoe meer soorten mensen, hoe meer soorten creativiteit. Het is fijn om werk van anderen te zien voor inspiratie en aanmoediging om zelf aan de slag te gaan. Daarnaast hélemaal onderaan dit blog ook een plaatje van een bos in mijn Bijbel, waarin bijna alle bomen van afgelopen maand verwerkt en waarvan een download als kleurplaat beschikbaar is. Geen sprake van verveling.

Rosanne maakte er weer iets heel leuks en unieks van. Check, al die losgeknipte blaadjes, wat een vrolijkheid! En heel mooi, zij pikte de zin “wees niet bang” eruit.. Heel mooi. Dankjewel Rosanne!

Stel je al die heerlijke bomen eens voor die we afgelopen maand hebben gehad. We weten nu veel meer dan een maand geleden. Over bomen, vruchten dragen, geuren, de producten die bomen afleveren, de toekomstvisie die ze ons meedelen en de preek die elke boom kan houden met levenslessen van eeuwigheidswaarde… En dan ál die bomen bij elkaar. Dat is een fan-tas-tisch bos! Een sprookjesbos maar toch wel écht en heel Bijbels!

Dat Bijbelse bos, dat staat meerdere malen in de Bijbel. Het gaat dan over de woestijn die tot bloei is gekomen.

Joël 1 is een treurig relaas over verlies. De wijnstok verdroogd, de takken dood, een vijgenboom bestemd voor brandhout, granaatappel, appelboom, dadelpalm… een hele opsomming van bomen die verdord zijn; net zoals de vreugde van de mensen. “Het zaad rust vergeefs in de droge aarde”

Dan roept God op om te vasten. Dat woordje blijft bij me haken tijdens de voorbereiding op het bos. We hebben te maken met een ellendig stukje land. De aarde is droog en dor en zaden ontkiemen niet. En God roept op om te vasten. ( Joel 1:14, Joel 2:12 en Joel 2:15).

Vasten is een wezenlijk onderdeel van het christen-zijn. Een wezenlijk onderdeel als we Gods hand in ons leven willen zien. Ook in het nieuwe testament wordt vaak gevast. Bijvoorbeeld voor het nemen van belangrijke beslissingen. In Mattheus 17:21 zegt Jezus zelf: “dit geslacht vaart niet uit, dan door bidden en vasten”. Welk geslacht? Als ik dat Bijbelgedeelte goed lees dan zou ik concluderen: de duivel. Vasten we te weinig? Zouden we meer werkzaamheid van God in ons leven zien als we meer gehoorzaam zouden zijn? Kijk, door Jezus bloed zijn we gered. Voorzeker. Maar, Hij beloofd ons wonderen in ons leven. Hij vraagt ook gehoorzaamheid zoals hier in Joel 2:12. Keer terug tot Mij! Zegt God. Soms zijn er patronen en dingen in ons leven – we weten zelf wel welke – waar we maar niet af lijken te komen. Denk aan die stamboom bijvoorbeeld! Misschien krijgt God meer ruimte in ons als we eens zouden vasten.

Vasten; dat houdt in, onthouding. Even geen afhankelijkheid van voedsel maar in verootmoediging de afhankelijkheid van God opzoeken. Tenminste, in de Bijbel gaat het over het onthouden van voedsel- dat is een hele duidelijke. Tegenwoordig kun je ook vasten door “televisie, internet, smartphone, social media” uit te schakelen. Vasten is in de Bijbel ook: “Is dit niet het vasten dat ik verkies: misdadige ketenen losmaken, de banden van het juk ontbinden, de verdrukten bevrijden, en ieder juk breken?” Jesaja 58:6 En hier in Joël 2:12 “niet je kleren moet je scheuren maar je hart”… het gaat er bij het vasten om, dat je zonden voor Gods aangezicht open legt. Zo hé. Dat is wat. Zonden open leggen en belijden. Wees er treurig om, zegt Joël. Zijn we wel treurig over wat we “niet helemaal” naar Gods wil doen? Of gaat het wel. Het leven hobbelt toch wel door. Eerlijk gezegd herken ik me wel in dat laatste, helaas. Ik verlang écht naar zoveel meer van God. Veel meer.

Het vasten zelf ken ik wel, natuurlijk heb ik het ook gedaan. Als God het zo duidelijk zegt in de Bijbel, tóch eens doen. De ene keer gebeurd er niks wonderlijks (behalve enorme koppijn vanwege het koffiegebrek) maar meestal… meestal gebeurde er wél iets en ik kan niet goed benoemen wát er dan gebeurde. Maar… een intensere bewustheid van Gods aanwezigheid. Een diepere verwondering. Een grotere verwachting. Een groter verlangen. Een dieper besef. Iets van dat allemaal. En het besef dat de weg die je daarna weer verder wandelt, meer omgeven is met Gods kracht.

Toch weer eens vasten. Het is niet voor niets een verlangen van God zelf, een oproep. En dan komt er meer ruimte voor een Goddelijk bos. Dat geloof ik. De oplossing voor klimaatproblematiek, ligt onder andere in het aanplanten van meer bos, begreep ik. De oplossing voor gebrek aan ruimte in mijn leven is wellicht het vasten, zodat er ruimte komt voor het zaad dat ligt te wachten om te ontkiemen.

Dít bos, uit Joel en uit bijvoorbeeld Jesaja 35 “de woestijn zal bloeien als een roos” gaat ook -absoluut- in de eerste plaats, over het herstel van het volk van God, over Israël. Oh wauw. Wij leven in een bijzondere tijd. Sinds Israël als volk weer land heeft, 1948, bloeien er bloemen waar ze eeuwenlang niet meer stonden. Worden er bomen aangeplant waar het dor en droog was. Het land Israël wordt weer bewerkt. De akkers doen het weer. In Israël is in 1965 het druppelirrigatie systeem ontwikkeld waarmee voldoende water wordt gegeven aan de planten zónder kostbaar verlies van water. (Meer weten? google is je beste vriend).

Kijk, we moeten uitzien naar Jezus komst. Hij komt! “Laat de bruidegom opstaan van het bruidsbed” staat er in vers 16. “Laat de bruid het slaapvertrek verlaten”. Jezus de bruidegom, de gemeente is Zijn bruid. Wanneer dat allemaal gebeurd, we weten het niet. Maar wij zijn onderdeel van déze periode en dat alleen al, is tof. Laat alles wat er in de wereld om ons heen gebeurd, ons vooral hoop geven. Dat God met Zijn volk bezig is. Met Israël. Met ons, als Zijn aangenomen kinderen. Hij heeft alles in de hand. Pak de rol, die God voor je heeft weggelegd in deze tijd. Ik denk altijd maar zo: “God wilde dat we in deze tijd zouden leven. Hij zocht ons uit voor nú, hier, op aarde. Dus kunnen we deze tijd aan, mét God”. En mét het vasten dat Hij verkiest.

We verootmoedigen ons voor U, ingt Paul Baloche in dit lied. So we humble ourselves before You And confess our unfaithfulness toward You Forgive our sins remove our shame Restore the church that bears Your name That revival may come to this land once again“

Creatieve verwerking

Vandaag plaatjes van Jacolien! Ze heeft een bos getekend in haar Bijbel én een prachtig boszicht op aquarelpapier. Ze gaf aan dat ze er stress van beleefd heeft, nou máár, dat was helemaal niet nodig! Anderzijds, heerlijk om soms uit je comfortzone te gaan en dan maar dingen te doen. Zo goed als iets ‘eng’ is en ‘oncomfortabel’, dat houdt ons scherp.

Ze schrijft er zelf het volgende over:

 Ik kan uit dit Bijbelgedeelte parallellen trekken naar de tijd van nu: we zitten in een periode van droogte. De zon is verzengend…het leven drukt op ons… door het virus, door de wereldomstandigheden. Om dan te zuchten: hoe lang nog Heer? Wanneer mogen we uitzien naar U? Dat kan angst geven. Angst voor het onbekende. Maar dat hoeft niet lezen we in vers 22. Het komt goed. Wanneer? Dat is voor ons als mensen verborgen, maar eens komt die Grote dag! Dan zal de woestijn veranderen in een ruisend en geurend groen getooid bos, jubelend voor Zijn Schepper!
Dan terug naar de verwerking, hoe kon ik dit nou toch vorm geven. Er lag nu toch wel enige druk op om wat moois neer te zetten. Ik heb er een nacht van wakker gelegen;-). De volgende dag zag ik een foto van een vriendin die gewandeld had in een bos en dat was mijn uitgangspunt. Hier kon ik mee aan de slag, het beeld was duidelijk. Woestijnachtig land, met doodse en dorre takken op de voorgrond, met op de achtergrond een bos. Ik vond de stralen van de zon ook zo mooi door de bomen heen. Het aquarel heb ik 3x opnieuw gemaakt en elke keer ging het wat beter, het groeide letterlijk op papier!
Bettuelle gaf me de tip om vellum (kalkpapier) nog te proberen. Op de achterkant (anders kon ik er door het vet van de gelatos niet meer op schrijven) tekende ik een grote zon en woestijnlandschap. Ik vond op internet een Franstalig lied, wat vertaald is naar het Nederlands. De oorspronkelijke titel is: La promesse du salut, wat de Heilsbelofte betekent. Ook al is de stijl wat ouderwets, ik vond het zeker passen bij dit gedeelte. Nog een mooie toepassing: de woestijn bedekt nog wat er in de toekomst gaat gebeuren, nog verborgen voor ons.

Ontzettend bedankt Jacolien! Instagram account: jacolien_bijbeljournaling

Extra

Voor vandaag maakte ik een bostekening in de Bijbel met (bijna!) alle bomen van de afgelopen maand. Kun jij ze vinden? De plaat is te gebruiken als sjabloon. Maar ook als kleurplaat.