2 september 2018 – Psalm 126:5

“Wie met tranen zaaien, oogsten met gejuich”

Is dat niet een tekst, die ons allemaal aanspreekt? We kennen de dieptes in ons leven en de tranen die we vergieten… de moeite en de strijd die het leven geeft. Deze tekst gaat ervan uit dat we zááien ook al hébben we tranen. Záái maar, mens! Het geeft echt niet, hoe jij je voelt en hoe diep je dal is, hoe je zicht ook versluierd is door de tranen… zaai maar…

Luisteren en meezingen

Ik voel hoe mijn bibberende hand haar werk probeert te blijven doen… de grond is meedogenloos en het kostbare graan glipt weg. Ik struggel voort, de stenen in de losgewoelde aarde maken het me niet makkelijk. Ik struikel, het zweet druipt over mijn hoofd, het fijne stof van de aarde kleeft aan mijn lijf. En ik ben zó moe. Waarom nog zaaien, God? Wat heb ik nog te zaaien, God? Waarom geeft U me nog wat om handen? Wat heeft het toch allemaal voor zin? Ik voel me zó leeg, niets te geven heb ik meer. Mijn handen zijn leeg, ik keer me om en zie een kale troosteloze vlakte. Ik weet dat er zaadjes gevallen zijn… gevallen… weg. Ik had er brood van kunnen bakken voor mijn kinderen. De zon is meedogenloos héét en verschroeit het gras aan de rand van mijn akker. De aanblik is hopeloos en mijn werk lijkt allemaal voor niets te zijn geweest. Ik sleep mezelf naar huis, naar bed, naar de nacht, naar de sleur van het leven en ik ben zo teleurgesteld en báng. Heb ik mijn laatste voedsel weggegooid in onvruchtbare grond?

In de tuin van de pijn was het Jezus zélf die door het diepste dal ging. Zijn tranen en Zijn zweet kwamen voort uit zoveel angst, dat het zelfs bloeddruppels waren. Hij zaaide zichzelf in de aarde als een korrelgraan.. Hij stierf en Hij wist het allemaal van te voren. Zijn lijden zou uitmonden in de wreedste marteling en de dood. En zie eens, wat een oogst Zijn gebroken Lichaam heeft gebracht. Zijn dode lichaam brak open, komt opnieuw tot Leven! Precies zoals een korrelgraan openbreekt, groen en jong en fris opgroeit, nieuw leven geeft aan nieuwe zaden!

De hemel breekt open. Verbaasd ben ik, als ik een blik achter de schermen mag werpen. Ik heb zojuist even een rondje om de akker gelopen en heb nog geen teken van leven gezien. Het was heel even, achter de wolken. Ik zag een kruik, of een bron, of de Hand van God… maar uit die kruik valt regen op mijn akker en de druppels hebben dezelfde smaak als mijn tranen. Ik begrijp dat het helend is om te huilen; dat heb ik immers geleerd. Huilen verzacht en huilen breekt de pijn open zodat ik genezen kan. Maar er lijkt nu wel méér aan de hand te zijn. Het lijkt alsof mijn tranen ook zorgen, voor iets nieuws. God is aan het werk. En is dat ook niet altijd zo geweest? Wat ik in mijn handen had, was toch van Hem? De zorgen die ik in mijn hart altijd meedraag, mag ik toch óók aan Hem geven? Wat struggel ik toch… wat pieker ik toch…

Hij leert ons blijkbaar, dat het niet erg is om door pijn heen te gaan. Huil maar en leef het leven maar, zoals je het doet. Voel vooral, hoe God je tranen altijd opvangt in een kruik en en hoe je tranen de grond vruchtbaar maken. Leer vooral, dat de oogst niet aan ons is. Op een dag staat er een wuivende akker en juichen we in verbazing en voelen we een blijdschap die ons hart niet bevatten kan! We hebben geen invloed meer als het zaad de grond heeft geraakt en sterft. Als we het zaad maar loslaten. Blijf bijvoorbeeld trouw in het gebed naar de hemel voor een zieke vriendin, blijf trouw aan de vriendelijkheid voor je medemens, blijf trouw aan de gaven die God je gaf en strooi het maar… strooi het maar! Blijf in alles, dicht bij God die jou het leven gaf.

Deze psalm is ook een pelgrimspsalm… het verhaalt over het Joodse volk dat verstrooit is geraakt over de hele aarde, in ballingschap.  Dat is zelfs meerdere malen gebeurd in de wereldgeschiedenis. De laatste keer werden zij in de concentratiekampen gebroken en leek het einde van het Joodse Volk in zicht. Het volk is achterna gezeten met het duidelijke doel om uit te roeien… maar het volk is weer thuisgekomen! Na de zware slagen in de jaren van de tweede wereldoorlog, krijgen zij eindelijk weer land toegewezen waar ze juichend thuis mochten komen… en de grote oogst in dít verhaal is misschien nog iets, waar we allemaal op wachten. We verwachten vol hoop!

Voor vandaag maakte ik 2 sjablonen! Ik heb de vrouw op een blaadje vellum getekend, deze kon als tip-in, in de Bijbel. De andere plaat heb ik in de Bijbel ingekleurd met gelatos én met Neocolors2. Ook gebruikte ik iets acrylverf – zilver – voor een glansje op de tekstblokken.

Dit is een inspiratieplaat! Of kleurplaat. Of overtrekplaat.