30 september 2018 – Psalm 118

De laatste dag van deze #30dagenoogsten is dan toch echt aangebroken. Wat heb ik ervan genoten en ik hoop velen met mij! Ik heb zoveel lieve berichtjes gehad en zoveel mooie dingen gezien, ik heb nog lang niet overal op kunnen reageren, dat hoop ik komende week nog te doen. Het was een drukke periode, net als jullie heb ik ook elke dag écht meegedaan. Het schrijven van de blogs was wel het meest ‘indrukwekkende’.  Het zijn de stille tijd momenten die opeens elke dag online staan… en die ook opeens gedisciplineerd elke dag móeten: wat een zegen is dat! Maar straks heb ik weer meer tijd voor het huishouden… want dat willen jullie nu niet zien. En eerlijk is eerlijk: we trekken dat soms uit elkaar “geestelijk werk” en… “werelds werk”… maar dat is ons eigen idee, daar zijn geen Bijbelse gronden voor. Het moederschap bijvoorbeeld, is een heuse taak! Een taak die God ons gaf! Het zorgen voor de mensen die om ons heen staan, onze echtgenoot of echtgenote… Het eten klaarmaken, boodschappen doen, de was, afstoffen… huiswerk maken, gewoon naar school toegaan… ‘gewoon’ werken en geld verdienen (wie zou anders Open Doors en de EO en de zendelingen sponsoren?) Echt hoor. Ik geloof dat dit allemaal taken zijn waarin God ons van harte ondersteund en aanmoedigt. Hij maakte ons om te leven. Natuurlijk is het weer heel menselijk om daarin door te slaan. Smetvrees… krasjes-op-de-tafel-vrees… “wat denkt de buurvrouw wel niet van mij vandaag-vrees”… en daarom hebben we God in alles nodig. Ook in het ‘normale’,  wat evengoed werken is naar het hart van God.

30dagenoogsten. Dat ging over ons eigen zaaien, wat zaaien we? Welke talenten gaf God ons en strooien we daar ook mee rond? Het ging over de Heilige Geest, zonder Wie we nooit vruchtbaar zouden zijn en zonder Wie we nooit de kracht kregen om te zaaien en te oogsten. Het ging ook over onze eigen tranen en moeiten, ondanks dat mógen we gewoon zaaien en voor Gods koninkrijk aan de slag zijn. Het ging ook over dat overtreffende oogstfeest, het loofhuttenfeest, dat zo vol symboliek is en nog zo ‘verborgen’ in de toekomst ligt te wachten op een vervulling. Deze dagen waren, hoop ik, vooral een bemoediging om dóór te gaan met dit leven, vol te houden, te leven dag bij dag en daarnaast ook te blijven zoeken naar God en Zijn wil met jouw leven. Te blijven duiken in Gods Woord dat zoveel malen dieper is dan de verhalen die we kennen uit de kinderbijbels. Het is zo de moeite waard om je te verdiepen. Ook dat is zaaien!

We eindigen met Psalm 118! Want psalm 113 tot én met psalm 118 werden én worden nog steeds, gelezen bij het Loofhuttenfeest en bij Pesach. Het is dus de psalm die Jezus ook moet hebben gelezen tijdens Zijn laatste avondmaal voor het sterven; dat was immers de Pesach viering! In feite, heeft Hij daar over Zichzelf gelezen… Híj is die kostbare onmisbare hoeksteen die werd veracht. Hij is door dat lijden gegaan, waarover ook geschreven wordt. Is het niet bijzonder én vreemd om te bedenken dat het Joodse volk tegenwoordig én al eeuwenlang dit feest viert maar in de mééste gevallen nog steeds niet kan geloven dat Jezus die Messias is? Romeinen 11:8-11 is nog mooi om even aan te halen. Daar staat, dat God vanwege óns, de volken die Hem niet kenden, de ogen van het Joodse volk gesloten heeft zodat het evangelie over de hele wereld verspreid zou kunnen worden. Het verbond dat God ooit sloot met dit volk, bestaat nog steeds, het is niet vergaan of verschrompeld. Het is een zegen om in deze tijd mee te maken, dat het volk weer een land heeft. Is het in Gods plan? Zouden andere profetieën nu ook in vervulling kunnen gaan? Zouden dan nu toch, binnenkort, ook de ogen van het Joodse volk opengaan voor hun Messias? Eén ding is zeker. God laat Zijn volk niet los. Hij laat jou en mij ook niet los. Nooit!

Bij psalm 118 tekende ik de poort, waarover geschreven wordt. Ik tekende het licht in het olielampje met de wetenschap dat de olie symbool staat voor de Heilige Geest! Ik tekende ook de groene takken. Ik tekende de blijdschap, de zingende meiden, die door de poort van gerechtigheid heen gaan! Om Hem te Loven!

Laten we lovend verder gaan! We weten dat de vreugde van God onze kracht is om verder te gaan!

Ik ga door de poorten met een loflied!

Nog een nabrander… een prachtig lied om mee te nemen. Ons verlangen is om Hem te dienen en te volgen! Heiligheid! We willen die poorten van gerechtigheid ook dóórgaan, já toch! Door het geloof in Jezus, zijn we ‘rechtvaardig gemaakt’.  God verlangt van ons ook die rechtvaardigheid. Micha 6:8 schrijft wat het aanbidden van God is. Dat is niet enkel, het zingen van liederen. Het is “recht doen, trouw zijn. nederig achter God aan op weg”.