4 september 2018 – Kolossenzen 3:17 en Psalm 90:17

Doe je werk, alsof het voor God is… en God… wilt U het dan alstUblieft bevestigen?

Dit lied past perfect bij het blog van vandaag:

Dankjewel! Lieve Petra! Je maakte voor vandaag een verwerking bij Kolossenzen 3:17, en alle lezers verwijs ik ook door naar jouw Instagram pagina (klikkerdeklik) 

Die onzekerheid, die ken ik goed. Zo graag alles goed en perfect willen doen, omdat alles perfect moet voor onze God, ja toch? En dan ondertussen zomaar merken, dat dingen hups, door de vingers wegglippen en het resultaat ook nog verre van perfect is. Dat is dan zó frustrerend. Ik doe het toch allemaal in liefde voor U, God? Waarom lukken dingen soms gewoon niet? Daarin telt ook nog mee, dat het míjn maatstaf is of de maatstaf van mijn omgéving, die ik naast mijn resultaten neerleg. Alsof dat Gods maatstaf is. Verre van dat, waarschijnlijk… Perfectionisme, bang om mensen teleur te stellen, faalangst, altijd een ander het naar de zin willen maken, niet op willen vallen of juist wel op willen vallen, zelf geen hulp kunnen aanvaarden. Nog dieper: minderwaardigheid, afkeer, jaloezie… allemaal bronnen waar we automatisch onze maatstaf uit halen. En dan zijn we teleurgesteld over wat we zien, wat er voortvloeit uit ons gewerk en gejaag. Of misschien juist… wat er niet voortvloeit omdat we ons zo lui en verlamd voelen… Het kan voor een ieder zo verschillend zijn maar in geen van deze gevallen, is het God zelf die ons bevestigd.

Hoe werkt Gods bevestiging dan?

Het heeft in ieder geval te maken met… Hem leren kennen. Zijn Stem verstaan. Gehoorzaamheid, dat ook. Vertrouwen op Hem. Sóms ontdek je pas op het allerlaatste moment dat God een bevestiging zendt. Voor mij, bijvoorbeeld, was het switchen van een vast contract in de gehandicaptenzorg naar weer een fulltime studie Social Work, jaren geleden alweer, een hele moeilijke beslissing. Ik wist niet of het goed zou zijn. Ik bad me suf, wat God wilde, ik vroeg maar om tekens, bevestigingen. Het enige wat ik wist, dat de onrust in mijn hart zo groot was. Mijn baan was goed, prettig, structureel… maar de onrust bonkte onderin mijn hele wezen. De datum dat ik mijn ontslagbrief in zou moeten dienen om zodoende op tijd met de studie te kunnen starten, kwam razendsnel in zicht. Eerlijk gezegd, was ik daar niet eens goed van op de hoogte. Ik maakte een ‘proefontslagbrief’ om eens te kijken, hoe zo’n bericht zwart op wit zou staan. Ik printte het uit. Nam het mee in mijn tas. Een vodje, niet eens een aanhef omdat ik niet goed wist aan welke manager ik mijn brief moest richten. Die dag vond ik een momentje alleen, met mijn afdelingsmanager. Ze wist van mijn vragen en twijfels, ik vroeg haar of ze mijn brief eens wilde lezen. Ze nam mijn brief aan en vertelde me dat deze dag, de laatste dag zou zijn om, gezien de opzegtermijn, op tijd met de studie in september te kunnen starten. Dat was voor mij donderslag bij een heldere hemel en ik nam op dat moment de beslissing, de brief in te leveren. Het vodje, ik kon er een naam boven schrijven. Het was voor mij een bevestiging.

En natuurlijk steken twijfels de kop op. Altijd. Waarom niet. Op de goede weg of niet, de tegenstander wil ons altijd in alle gevallen, bij God vandaan houden. Het stelt me gerust dat zulke twijfel, nooit van God komt. De bonkende onrust tijdens mijn baan was een heel ander soort onrust dan de twijfel, die later tijdens de opleiding de kop nogal eens op kon steken.

Weetje, zo gaande weg het leven, leren we God steeds een beetje meer kennen.  Een gouden tip (jaja) van vandaag is dan ook… ga in contact met de oudere generatie die God al jaren volgt. Ik heb zoveel (gehad) aan oudere mensen in mijn leven die al jaren achter God aan, gehoorzaam zijn. Hun verhalen zijn zo puur en mooi… zo echt en leerzaam.

Kennen jullie dat sprookje van twee zussen – prinsesjes uiteraard – die twee heel verschillende karakters hebben? Ik weet even niet meer zo goed of er één heel knap was en één heel verschrikkelijk lelijk (dat is wel typisch voor sprookjes natuurlijk) maar het einde van het verhaal luidt, dat de prins trouwde met de prinses die rozen achterliet waar ze wandelde en waar ze sprak. De andere prinses liet namelijk kikkers achter. Daar moest ik aan denken bij “bevestig”… het is vaak naderhand. Als we de stap hebben gezet, dan zien we of het een roos is of een kikker. En zodoende leren we. Onze God is een God, die het prima vindt als we vallen en weer opstaan, Hem weer opnieuw achterna gaan en zo gaandeweg, steeds wijzer worden.

Is dat niet jullie grootste verlangen? Dat van mij… toch wel. Als we vroeg of laat, Jezus Zelf ontmoeten, Hij kijkt ons aan… en zegt

“… dat heb je goed gedaan”.

En omdat het ook over ‘gehoorzaamheid’ ging… hier nog één luisterlied. Ik ben al jaren fan van Keith Green, vandaar: