11 januari 2021

Psalm 137:2

Een bijdrage van Kris Bossenbroek vandaag. En let op, op haar instagram account plaatst ze vandaag een “how-to” om deze boom ook in je eigen Bijbel te tekenen. Je vindt haar op instagram onder de naam “biblejournaling.nl” … Wist je dat Kris ook een leuke webshop heeft en dat ze van creatieve ideeën bruist? Als je het nog niet weet, check dan even haar website (bykris.nl) en haar nieuwe idee-lancering over “food-traveling!”

Heimwee. Verdriet. Slavernij. Geen muziek. Een treurwilg. Al eerder schreef ik het in een ander blog: het is soms lastig geweest voor vertalers om te bepalen om welke boom het gegaan is.

In de NBV staat “wilg”. In een uitleg die ik las, wordt uitgelegd dat het waarschijnlijk een soort van een populier is geweest omdat de treurende wilg pas in de Middeleeuwen uit China, naar het Midden-Oosten is gehaald. In weer een andere uitleg, las ik, dat het Latijnse woord voor Treurwilg “Salix Babylonica” is. Waarin het woord “Babel” te herkennen is. Een uitleg, dat het hier om een treurwilg gaat. En in tegenstelling tot de andere bomen die we tot nu toe onderzocht hebben, heeft de treurwilg weinig opvallendheden. Hij houdt van een natte vloer: we zien hem dan ook aan het water! Met prachtige hangende bladeren. Een voedselbron voor bijen in het voorjaar. Dat ook. En, wat mij betreft, een mooie boom!

Hoe het ook zij. Het gaat hier om een wenend volk. Vol heimwee. Dat sarrend wordt gepest door hun onderdrukkers, ze zijn overhoop geworpen, staat er in de oude vertaling. “Speel voor ons een lied over Sion!” We kennen dit beeld uit de recente geschiedenis. Waar muzikale Joden gedwongen werden muziek te maken voor de SS’-ers. Een vreselijke gebeurtenis, hartverscheurend. Zo is psalm 137 een gebeurtenis geweest maar tegelijk, eigenlijk, ook een profetie voor al die eeuwen waarin het Joodse volk onderdrukking moest ondergaan en elk jaar bij het vieren van Pesach tegen elkaar zei: “Volgend jaar in Jeruzalem”. Waarin ook die ondertoon van verlangen naar vrede, een eigen plek waar veiligheid heerst. Een plaats die je “Thuis” kunt noemen.

Dit lied, ik waarschuw je, het is echt een klaaglied, ik word er altijd érg verdrietig van. “Next year, in Jerusalem”… Het lied wordt gezongen door een man die trouwt met de mooie Rebecca. Ze krijgen kinderen. Er zijn geruchten dat het niet meer veilig voor hen is, in Berlijn. Al snel is het te laat, daar is de oorlog, worden ze gescheiden van elkaar. Hij heeft zijn gezin nooit meer gezien. De stem snijdt door hart en ziel. Als je die beleving liever niet hebt, luister dan maar niet.

De overlevende Joden uit de concentratie kampen hebben het eindelijk beleefd. Israël werd, na ééuwen, opnieuw, hun thuisland, Jeruzalem werd een plek waar ze thuis konden komen. Voor velen een nieuw begin met een gat in het hart, de rouw om het gemis van geliefden. “Next year, in Jerusalem”… Heimwee. Nog steeds. Heimwee naar vrede, heimwee naar de mensen die we verloren. Heimwee naar een plek waar het veilig is. Waar we veilig zijn voor het kwaad.

Check straks even de plaatjes in het artjournal, onderaan het blog. Ik moest tijdens de verwerking ook denken aan al de huidige vluchtelingen, de mensen, mannen, vrouwen en kinderen op Lesbos. Daarom staat er een tentje op de oever. Het plaatje is té vredig voor hoe de situatie nu is. Maar de treurwilg draagt ook hoop in zich door de enorme afgifte van nectar. De zoetheid van honing, die bijen ervan maken.

Op een dag mag het echt zo zijn. “Bid vrede voor Jeruzalem” zegt de Bijbel. Jeruzalem zal een sleutelrol hebben in de terugkomst van Jezus. En op ons wacht een Hemels Jeruzalem waar de tranen van onze ogen gewist zullen worden… En het herstel van Israël, zoals de wereld dat beleefde in 1948, is een stap, een grote stap, van God naar ons. Laten we daar bewust van zijn. Op een dag is dat vreselijke verdriet, ten einde.

Ik ben overtuigd van de kracht die uitgaat uit het zingen en musiceren van God. Musiceren is één van de eerste 3 beroepen die genoemd worden in de Bijbel (Genesis 4:21) en alleen daarom al, essentieel onderdeel van ons mens-zijn. Maar soms is onze tong ook te zwaar. Soms is ons hart ook té veel verdronken in verdriet. Soms lukt het niet, om te zingen. De Bijbel staat vol met opdrachten en aansporingen om voor God te zingen. Maar wat fijn, dat hier ook ruimte voor is, bij God. Om je muziek even op te hangen en te huilen, te huilen, te huilen. Hier zingt Kees Kraayenoord… elke traan is een gebed.

Creatieve verwerking

Vandaag gebruikt ik “clear crackle medium” in het artjournal als beeld van gebrokenheid. De pasta droogt op en breekt tijdens het drogen. Daarna kleurde ik er aardig wild overheen, veel water, veel kleuren. Veel ‘heftigheid’ , gedoe, drama. Eigenlijk iets téveel. Dus een tekening van een tak eroverheen met zogenoemde “bloeiende katjes” om iets rust te brengen. En dus ook hoop. Een bloeiende treurwilg als bron van nectar voor de bijen, zij produceren er een heerlijke voorjaarshoning van. Tóch iets zoets uit de ellende. Já, wat een beeld van hoop! Lijden is niet het eindpunt. Néé! De zoetheid van Gods goedheid, die zal triomferen!

De zoetheid van Gods goedheid