Psalm 68:20 | Psalm 16:8-9

Dag aan dag, draagt Hij ons…

De fuut is een prachtige watervogel die haar jongen op haar rug draagt. Kijk eens naar die kraag van haar, de felle kleur! En de jongen hebben zo’n fantastisch zwart- wit gestreept pakje aan en een knalrood tuutje bovenop; dat is om rovers af te schrikken. Van de tekening die ik in mijn Bijbel maakte heb ik een sjabloon beschikbaar.

In Psalm 68:20 staan de woorden: “Geprezen zij de Here, dag aan dag, draagt Hij ons, die God is ons heil”. In Psalm 16 staat de tekst: “Steeds houd ik de Here voor ogen, met Hem aan mijn zijde wankel ik niet. Daarom verheugt zich mijn hart en juicht mijn ziel, mijn lichaam voelt zich veilig en beschut“.

Wat een fijne tekst om de week mee te beginnen. Hij draagt ons. Bij Hem zijn we veilig.

Dag en dag draagt Hij ons.

Mijn lichaam is veilig bij Hem.

Wat zijn dat simpele woorden maar zo raak. Bij het voorbereiden van dit blog, raakt vooral dat laatste mij opeens. Mijn lichaam. Veilig. Beschut. Maar Here, hoe zit dat dan met al die gebroken lichamen? Met dat misbruik?

Ik zit er mee, ik ben er verdrietig van. Ik wilde zo graag een bemoedigend blog schrijven. Wat moet ik nu hiermee, met dat verdriet voor ogen? Ik kan hier niet om heen gaan, dit is wat er op de wereld gebeurd. Dit is ellende. Hoe rijmt dat, met de woorden, dat God ons draagt? En toch gebeurt het. Is het aan de orde van de dag? Er zijn kinderen die een last van misbruik elke dag bij zich dragen. Er zijn ook volwassenen die deze last van gebeurtenissen van vroeger, met zich meedragen. En als dat verdriet en de pijn nog net zo groot is als tóen, dan is dat in het leven nog steeds een zware last die elke dag gedragen wordt. Ja, deze last van misbruik wordt heel veel gedragen en geeft heel veel schade en verdriet.

Dag aan dag draagt Hij ons? Dan dragen we dag aan dag een last die veel te zwaar is.

Ons lichaam veilig en beschut? Dan is ons lichaam in gevaar.

Ik heb geen antwoord. ik vind dit moeilijk, Waarom word ik hierbij bepaald? Waarom moet ik aan zo’n naar thema denken?

Ik lees een appje die ik eerder vandaag al ontvangen heb. Ik heb een internetloze zondag ingeschakeld, door de challenge zit ik veel met mijn neus online. Het appje bevat een fijne bemoediging en een hele mooie tekst met een plaatje van een slapende vrouw, verborgen in vleugels. Ik peins erover. Veilig in Gods vleugels, daar begonnen we deze challenge mee, inmiddels 11 dagen geleden. Nu weer de fuut met haar vleugels waarmee ze háár jongen beschermd. Ik bekijk het plaatje nog eens. Psalm 17:8 staat er een beetje wazig onder. Dat is een hoofdstuk verder dan Psalm 16, de plaats waar ik mijn Fuut heb getekend. Even lezen…

“Verberg mij in de schaduw van Uw vleugels, voor de goddelozen die mij geweld aan doen, voor de vijanden die mij naar het leven staan”. (psalm 17:8 en 9)

Hier is iemand in gevaar. “Ze sluiten mij in, waar ik mijn voeten ook zet “(vers 11) “Mijn vijand is een leeuw, belust op prooi, een roofdier dat zich schuilhoudt” (vers 12) Iemand is in doodsgevaar, zijn of haar lichaam is niet veilig. Er wordt geroepen om hulp van de allerhoogste God. Er is ook al geweld gepléégd. Het is niet de éérste keer. “de goddelozen die mij geweld aan doen…” (vers 9) Er is echt reden tot paniek. Híer ontstaat een trauma.

Ik heb geen antwoord op onrecht. Ik zou de eerste zijn in de wereldgeschiedenis. Het is een vraag waarmee mensen God van zich afhouden. “Als God bestaat, waarom is er dan lijden?” en daarmee is de deur dicht. Hier in psalm 17 lees ik wat anders: “Laat mij, recht gedaan, Uw gelaat aanschouwen. Bij het ontwaken mij verzadigen aan Uw beeld”. God troost, dat weet ik. Het geknakte riet, verbreekt Hij nietZijn beeld, Zijn gelaat, Zijn nabijheid, geeft genezing. Elke ochtend opnieuw wil Hij er voor je zijn. Elke ochtend opnieuw, elke confrontatie opnieuw. Hij wil het licht van Zijn gelaat op je laten schijnen. Hij wil je de wonderen van Zijn trouw laten zien als antwoord op je pijn.

Zorg ervoor dat het veilig wordt. Schreeuw om God en háál er hulp bij. Een vriendin. Een kennis. Een huisarts. Wat dan ook. Zorg ervoor dat het weer veilig wordt. Schreeuw als het jong van een Fuut… die rechtsomkeert zal gaan en haar jong in paniek zal zoeken, zal vinden, op haar rug zal doen klimmen… Het geeft niet als er littekens zijn… Jezus zelf draagt ze ook. En ze doen pijn. Ze steken soms nog zo… Als je maar weer bij God uitkomt. Als je maar weet, dat Hij je draagt. Dag aan dag.

Dit blog kreeg dan ook de naam “de Fuut en haar Furie”… reken maar dat onze God bóós is op al dat onrecht wat zijn kinderen is aangedaan! Hij wil ons dragen én onze pijn! Laten we het dan ook aan Hem geven!

Kijkje in het artjournal van Bettuelle

In het artjournal maakte ik een tekening, het is een landschap waarin alle vogels van vorige week voorbij komen. Het is haast een zoekplaatje geworden zo. Zo is God overal in ons leven. Zoek en vind Hem. Overal in ons leven wil Hij zich laten vinden!