Efz. 5:6-7 | Johannes 10:10

Oef, wat een brutale maar tegelijk, prachtige rover. Ik herinner me dat mijn vader “woest” was over de komst van de Vlaamse Gaai in onze tuin. Hou oud was ik? Een jaar of tien? Ik had die mooie vogel nog nooit zo bewust gezien. Gefascineerd, door dat práchtige blauws aan de zijkant! Zó schitterend tijdens zijn vlucht. Hoe kon mijn vader zo zijn ongenoegen uiten over deze prachtige vogel? Maar het beest had het voorzien op onze walnoten die groot en rijp in onze walnotenboom hingen. Het werd bij ons thuis de gewoonte om met twee planken tegen elkaar te slaan, zodra we de vogels weer signaleerden. Want het ging rap, noot na noot verorberden ze. Samen met een stel kraaien. Mijn ouders doen het, geloof ik, nog stééds. Een flinke klus nu alle kinderen uit huis zijn. Als de noten rijp zijn en de Vlaamse gaai laat zich zien, rennen ze met veel kabaal naar buiten en grissen de planken erbij, die klaar staan bij de deur. “Klats, klats, klats!” de vogels schrikken weg, vliegen op. En die prachtige blauwe veertjes hé, die schitteren nog even na.

Natuurlijk zijn er véél meer roofvogels. Denk aan vogels die muizen en konijnen verorberen bij de vleet. De havik, de slechtvalk, de buizerd… De Vlaamse gaai eet ook vruchten, eikels, hazelnoten, lijsterbessen… Het zijn niet enkel prooidieren waar de vogel van leeft. Maar och, zielig is het. Als zo’n klein kuikentje, luid piepend, bij zijn moeder wordt weggeroofd. Akelig. Bij deze tekst koos ik toch voor de Vlaamse Gaai. Dat heeft ‘ie te danken aan die mooie blauwe veertjes en mijn herinnering aan hem uit mijn jeugd.

De dief rooft de vreugde uit je leven weg. Roven en kapotmaken, dat is het ultieme doel van de duivel. Ja, we kunnen er omheen draaien maar laten we die schurk maar gewoon bij zijn naam noemen, de duivel. De satan. De gevallen engel die zich voordoet als het licht. (2 Kor. 11:14) Als hij in het duister stiekem aanwezig mag zijn, kan hij rustig zijn werk doen. Maar néé. We noemen hem bij zijn naam. “Kom maar gewoon uit je hoekje en verdwijn hier! Wat vertoon jíj een lélijk lef door een vóet binnen mijn déur te steken! Hoe durf je?!” En de ellende is, hij durft het. Hij doet dat. Hij neemt elke uitnodiging die hij maar denkt te ontvangen, met volle handen aan. Je bent een christen, dat weet hij donders goed. Hij zal je niet meer bij God vandaan kunnen halen, dat weet hij ook. Maar hij weet wel dat hij je vreugde weg kan nemen. Hij kan je vrijheid gedeeltelijk afnemen. Hij kan ruis brengen op Gods werk in jouw leven. Hij kan een last op je neerleggen en dat doet hij ook. Waarom niet! Hij weet dat hij ten onder gaat en hij wil mee sleuren wat hij te pakken krijgt. Het is net zo’n lelijke lastpast als een Vlaamse gaai, die toch steeds terug komt naar de notenboom. De duivel wil voorkomen dat mensen jaloers worden op wat jij hebt. Want, wees eerlijk, wat wij in God ontvangen, dat is jaloersmakend. We hebben heel wat vogels voorbij zien komen die een stukje zegen lieten zien. Gods trouw, Gods ontferming, Gods kracht om ons te dragen, Gods geduld met ons en het geduld wat wij mogen ontvangen. De buizerd en haar kracht om te blijven bidden. Volhardend Gods trouw opzoeken. De duif met haar boodschap over de Heilige Geest. Ooh mens, we hebben zoveel moois. Er is zoveel beschikbaar. Maar de duivel wil ten eerste niet dat we stralen en ten tweede mogen we al helemaal geen andere mensen ‘besmetten’ met Gods liefde. Hij houdt ons graag onwetend en schaamtevol… Daar heeft hij veel belang bij.

Wat een mooi lied van Christian, alsof hij het schreef voor deze challenge! En dan al die vogels in beeld, prachtig!

De duivel kan ons niet meer inpakken en meenemen naar zijn duivels rijk, we zijn gered door Jezus. Maar hij kan ons wel verblinden. Verlammen. Bezetten. En daar is helemaal niks engs aan. We moeten er alleen wél bewust van zijn. Het is de duivel er alles aan gelegen om ons hierin dom te houden. Hij wil graag in de schaduw blijven. Maar laten we hem maar in het licht brengen. Ook dat duivelse in ons. De dingen waarin we steeds scheef gaan. Zet het maar op tafel. In het licht. In gesprek met iemand die je vertrouwt en vertel het maar. Je schaamte. Je verslaving. Je smetvrees. Je hang om verkeerde muziek te luisteren of nare films te kijken. Je onvervulde bemoeizucht en jaloezie. Kom op! Voor de draad ermee. Ten eerste is het niet iets van jóu, al zou de duivel dat graag willen, dat je dát gelooft. Het is van hem, die duivel!

Dus, in het licht ermee. Vers 11. Ontmasker de duisternis. En ja, kijk dan eens! Dan verschrompelt die donkere schaduw tot een schim en móet vluchten. Waar Jezus’ licht schijnt, daar moet de duivel vluchten.

Dat klinkt misschien al te simpel. Niet voor niets staat er veel meer over in de Bijbel. David en Goliath. David en zijn muziek voor koning Saul, keer op keer. De blijvende opdracht aan het volk Israël om afgoden te verwijderen. Keer op keer. Efeze 6 biedt ons zelfs een hele wapenuitrusting aan. Soms is het simpel. Maar soms is het een vreselijke worsteling, een irritante Vlaamse gaai die terugkeert om te roven. Dan rest ons niets anders dan elke ochtend wakker te worden en de wapenuitrusting aan te doen. In gebed blijven bidden om inzicht en liefde van God zelf. Zolang Jezus nog niet is teruggekeerd, is het oorlog.

En strijd het maar! Je strijd! Met Jezus die allang gewonnen heeft.

Kijkje in het artjournal van Bettuelle

Er ligt al héél lang, een prachtig veertje in een plastic hoesje, op mijn bureau. Zo ontzettend mooi! Het blauwe veertje van de Vlaamse gaai. Dat bracht me ertoe om een soort informatie bladzijde te maken over de Vlaamse gaai. Zijn voedsel, de eieren (ook al zo mooi!) en zijn leefgebied… Het veertje in het hoesje, ingeplakt en eindelijk veilig opgeborgen.

Op het craftgekleurde papier tekende ik met (aquarel)potlood. Mooi hé, hoe het wit extra naar voren komt door de kleur papier.