1 Korintiërs 1:10

Vandaag heeft Salomé Vleeming de creatieve bijdrage aangeleverd. Afgelopen woensdag heb ik het haar pas gevraagd en ze wilde het doen! En dát leverde háár een mooie pagina op in haar Bijbel en het gaf mij ademrust. Een klein voorbeeldje hoe we voor elkaar broers en zussen mogen zijn. Zoals we gemeente kunnen zijn met elkaar. Als ik als enige alle tekeningen maakte voor deze challenge, zou het maar een eenzijdige toestand zijn. Om creatief gestimuleerd te worden, is juist diverse inspiratie zo goed! Salomé schreef er een ook klein stukje bij, daar eindig ik straks mee. Mooie informatie deelt ze met ons. Vind haar op Instagram onder de naam “Salomebiblejournaling”.

Ooit gezien, zo’n groep spreeuwen? Ik kan je vertellen… vuurwerk is indrukwekkend maar dit is onvergelijkbaar. Het lijkt wel zo ingestudeerd, zo perfect. Hoe de groep tot elkaar komt, weer uit elkaar gaat, over je hoofd scheert en weer wegschiet. Kippenvel! Adembenemend, zo mooi. En helemaal als het schouwspel zich aftekent tegen zo’n prachtig gekleurde avondlucht. Het kunnen er wel duizenden zijn! Ze doen het altijd s’avonds, zo tegen het najaar, tijdens de late zomeravonden. Het is vóór de start van de grote trek naar warmere landen. Ze zoeken elkaar op zodat ze samen kunnen slapen. Veel veiliger en gezelliger! Het is letterlijk een beeldend voorbeeld, hoe een gemeente veel intenser, prachtiger, adembenemender kan zijn, een véél krachtiger geluid kan laten horen, dan iemand, alleen.

In het westen zijn we gewend om veel alleen te doen. Méér nog dan 80 jaar geleden, leven we erg opgesloten. Anders dan in Somalië of Kenia… ik noem maar wat landen. De warme arme landen waar men loopt op blote voeten, waar de deuren en ramen altijd open zijn en mensen vooral op straat leven en eten. Waar hun dak alleen een tent is waar ze sávonds naar binnen gaan om te slapen. Waar een vrouw ‘met gemak’ 14 kinderen kan baren omdat men elkaars kinderen opvoed en voor elkaar kookt. Waar men geen ramen hoeft te lappen om de schone schijn op te poetsen. Já, er is veel over te zeggen en men is ook niet altijd veilig voor de gruwelijkheden. Máár, men is gewend alles samen te doen. Men kent elkaar, door en door. Hier in Nederland moeten zulke mensen echt vréselijk wennen aan de eenzaamheid en meer kinderen baren is uitgesloten want “onmogelijk zonder de hulp van anderen”.

Gods Woord is duidelijk. IJzer scherpt ijzer. Als God had gedacht dat een mens het alleen zou kunnen, dan had Hij er ook maar 1 gemaakt. Of hij had voor ieder mens een wereld alleen geschapen maar het tegendeel is waar. Hij maakte één wereld vol mensen! En ja, even kort door de bocht maar mensen zijn moeilijk. Ik ben het een tijdje geleden ook spúúgzat geweest. Al die mensen. En die oppervlakkige praatjes na de kerkdienst. Wat een show, wat een vertoning. En dan helemaal uitgeblust thuis komen en dán nog de ontbijttafel afruimen en de kleine kinderen weer in een structuur zien te brengen zodat de rest van de zondag ook nog een beetje leefbaar blijft en er nog iets van het effect van een “rustdag” ontstaat. Man, wat was ik er klaar mee. En in het ergste geval ook nóg weer een week met huilende kindjes en slapeloze nachten. Echt, je kon me opvegen. Die kerkdienst leverde me helemaal niets méér op dan spanning.

Men heeft mij in de kerk ook een tijdje niet gezien. Dan bleef ik thuis met baby. Of met peuter. En later met een kleuter. En dan weer met de nieuwe baby. En elke keer als ik wél ging, kostte het me wat. Maar ik zal eerlijk zijn. Ik was helemáál uitgeblust en dat uitte zich niet alleen door een bezoek aan de kerk. Ook het werken ging niet meer. Onderdeel zijn van het muziekteam ging niet meer. Het huishouden doen ging óók niet meer. Alles lag op zijn gat.

Er zijn verschillende redenen waarom ik er weer bovenop gekomen ben maar een onderdeel is tóch wel… de mensen uit Gods gemeente! De aanmoediging, van mensen die me al jaren kennen. Maar ook door nieuwe mensen die ik leerde kennen die óók bij Gods Gemeente horen. Ik ben gezegend met een buurvrouw die een persoonlijke relatie met Jezus heeft en dan kwam ze even binnen… gewoon door de achterdeur… ze deed de afwas en ze deed een gebed. Zó gemeente zijn. Ik mocht ontvangen. Misschien móest ik wel leren ontvangen? In ieder geval ontvang ik ook weer de kracht om zélf door te geven. Hoe kan ik eerlijk geven als ik niet weet wat ontvangen is? Net zoals spreeuwen onderling met elkaar moeten communiceren om dat enorme schouwspel geen warboel te laten zijn maar een adembenemende show. Gemeente zijn is niet makkelijk maar wel leerzaam. Waar mensen elkaar ontmoeten komen allerlei aspecten tot leven. Mensen wakkeren elkaar aan. De ene klikt, de ander pikt, de volgende verstikt… De éne maakt een angst in je los, met een ander ontstaat een vriendschap. En dat is allemaal goed, lijkt me. Dat is overal zo waar mensen elkaar ontmoeten. Máár gemeente zijn is een dans waar, ánders dan bij collega’s of in een sportteam, Jezus centraal staat. Daar kan het nogal eens fout gaan en ik geloof vast, dat jullie als lezers, daar veel voorbeelden van hebben. Juist de gemeente is zo’n kostbare en kwetsbare plek. De gemeente is een doelwit van de duivel. Onenigheid zaaien, verwarring scheppen. Dat vindt ‘ie prachtig. Ik geloof ook zeker, dat hij elk stukje onreinheid, oppakt en opblaast. Een roddel? Een oordeel? Hup, de duivel blaast zijn zwavelige stinkende lucht erin en de roddel hangt al snel als een enorme luchtballon in de kerkzaal. Zie die maar weer eens op te vouwen tot zijn oorspronkelijke start. Niet te vergeten, de bedervende adem die vrijkomt als zo’n ballon wordt lekgeprikt. Akelig!! En zo vaak heb ik verzuchtend gehoord: “Ik heb me zo ingezet maar er niets voor terug gekregen”… aj. Wat is dat nou voor instelling? “Ik heb me ingezet”… hoezo jij? Doe dat dan ook niet. God vraagt of Hij door je heen mag werken. Niet jij door jezelf, dat is het verschil met de sportschool of de tennisclub waar je er van uit mag gaan dat je allemaal mensen treft met een passie voor de sport of tennis. Lekker makkelijk. Natuurlijk heb je een klik. Maar in de kerk zitten allemaal totaal verschillende mensen, met totaal verschillende verwachtingen, dat maakt het bést wel lastig.

Ik heb geen advies. Gemeentelijke strubbelingen zijn wat mij betreft heel intensief en moeilijk. Voor mij geldt… ik wil bij Jezus horen. Ik wil groeien in mijn bediening in Hem. Ik wil mijn gezin het juiste voorbeeld geven. En in alles past daar een gemeente bij met allerlei soorten mensen die ik zelf niet uitkoos maar die God wel op het oog heeft. Dát houdt me scherp. Dát houdt me bescheiden. Dát houdt me kalm. Dát geeft me het verlangen om ook in de gemeente te dienen met mijn gaven. Dát is een prachtige werkplaats waar we onze gaven kunnen trainen. Het gaat met vlagen. Soms ben ik de spreeuw die achteraan fladdert. Soms ben ik de spreeuw die in het midden overactief is! Soms ben ik de spreeuw die onzichtbaar op een takje afwacht tot de rest ook neerdaalt om te slapen. Soms ben ik de spreeuw die in de ochtend als eerste ieder wakker schreeuwt. Maar, ik hoor erbij, net als ieder ander. En Jezus staat centraal!

En voor ons westerlingen is het wellicht moeilijker maar des te meer van belang om in contact met anderen te zijn. Ik moedig je aan, onderdeel te zijn, van zo’n adembenemende show. En laat je maar scherpen. God is je spiegel, God is je trooster.

We zijn toch ook niet gemaakt om alleen te zijn… “broer, laat me een schuilplaats zijn… we gaan er samen doorheen…” en nog meer van dat soort zinnetjes in dit lied!

Bijdrage van Salomé

Wat een prachtige, ware Bijbeltekst voor vandaag! Het NBV zegt “Broeders en zusters, in de naam van onze Heer Jezus Christus roep ik u op om allen eensgezind te zijn, om scheuringen te vermijden, om in uw denken en uw overtuiging volkomen één te zijn.” Een prachtige tekst, maar tegelijkertijd moeilijk, want wat is er veel en snel onenigheid tussen kerken en mensen met persoonlijke overtuigingen. Wat zou het krachtig en mooi zijn wanneer we als christenen ècht eensgezind kunnen zijn! Ik moet zeggen dat ik wel ontzettend blij ben met deze #biblejournalingcommunity op instagram; mensen vanuit alle verschillende kerkstromingen samen het Woord op een creatieve manier verbeelden. Laten we ons alsjeblieft niet verleiden tot discussies of je nou wel of niet over de woorden van het Woord heen mag tekenen of schilderen, laten we het doel van het biblejournalen voor ogen houden: tijd spenderen met God door het bestuderen van zijn woord en het beeld dat Hij aan ons geeft verwerken zodat het tot een zegen kan zijn voor jezelf (en als een bonus soms ook voor anderen ;-)).En wat een prachtige vergelijking trekt @bettuelle hier weer met vogels! Ik hoop van harte dat je ooit een groep spreeuwen hebt gezien aan het einde van de dag die met elkaar vliegen en in zulke prachtige wolken veranderen (als je het nog nooit gezien hebt: zet het op je bucketlist ;-)). Het heeft echt iets zó wonderlijks! Ik heb gelezen dat de spreeuwen allemaal precies 36 km/uur vliegen en in bochten van 90 graden draaien en alleen letten op de 7/8 vogels om hen heen en deze volgen. En dan krijg je dus zo’n schouwspel: zo’n eenheid! Wij als christenen hoeven dus ook niet op iedereen in de wereld te letten, maar kijk naar de christenen in jouw eigen omgeving en probeer met hen een eenheid te zijn. Een uitdaging, maar ik geloof dat het een groot getuigenis kan zijn!

Kijkje in artjournal Bettuelle