Romeinen 15:13

“Ik hoop het”

“Ik hoop het”

Hij nam deze 3 woorden zo vaak in zijn mond, die laatste zondagavond van zijn leven, 36 lentes jong. Vermoeid, langzaam, zuchtend. Doodmoe. “ik…. hoop … het”

Zijn leven is niet altijd rozengeur en maneschijn geweest. Gebruik van verslavende middelen, pijnlijke relaties, diepe afwijzing… al die dingen zorgden voor een ingewikkeld en pijnlijk rusteloos leven. Maar sommige momenten waren ook wél leuk. Het leven was namelijk ook een feestje wat gevierd moest worden. God? Nee, dat dan weer niet. Als het moeilijk was, niet. Als het leuk was, niet. God had er geen plekje.

Januari. Kanker. Een pittige snelgroeiende kanker in de buik.

Februari. Moed. We gaan ervoor want ‘onkruid vergaat niet’…

Maart. Corona. Een eenzame tijd zonder bezoek van vrienden breekt aan. Alleen mama is daar. Lieve moeder. Een beeld van Gods liefde. Ondanks zijn falen en zijn foute stappen en de oordelen van de buitenwereld. Zij is moeder, zijn moeder, haar hart is open, haar deur is open. Hij ligt ziek te zijn in zijn ouderlijk huis.

April. Mei. Juni. Het gaat gewoon niet goed. Het is hopeloos. Naast kanker slaat ook depressie toe en het leven is geleefd. Het is klaar. Maar waar eindigt het dan? En waar is God?

Zus houdt van God en van haar broer. Ze ziet het lijden toe en weet dat ze over God niet hoeft te praten. Een biddende moeder en een biddende zus. Zal dat helpen? Zal dat genoeg zijn?

De eerste nachtzuster praat over God en hij voelt – voor het eerst – rúst. “Ik voelde me zo rustig, mama” vertelt hij de volgende dag. Moeder grijpt het moment en belt met haar eigen dominee… “kun je langs komen?” Dominee komt. Hij luistert en ziet het hopeloze. De ellende. De rusteloosheid. Hij bidt, praat, en bezoekt hem sinds die dag vaker. Gods oog rust met diepe bewogenheid op zijn lijdende schepping. En God Zélf wil ons als Zijn kinderen de wereld inzenden om hoop te geven en Zijn liefde uit te delen.

Dan is daar het moment dat het leven tot een einde zal komen, het zal niet lang meer duren. Zijn geest heeft het al opgegeven. Zus stuurt een appje naar haar vrienden die in God geloven. “kunnen jullie bidden? Hij voelt geen rust!”

Dan is daar het moment dat God aanklopt. Hoe vaak klopt Hij wel niet en horen we het niet? Zijn klop is echt heel subtiel, heel vriendelijk en daarna – afwachtend. Zaterdagavond klopte hij. Weet je hoe dat ging? “Eigenlijk zou ik er naartoe moeten”, zei ik tegen mijn man. “Ik moet hem eigenlijk vertellen, dat God van hem houdt, dat hij Jezus aan kan nemen en dat hij dan mag vertrouwen op God”… Mijn eigen woorden weerklinken die hele zondag als een echo in mijn hoofd. Ze verdwijnen niet. Eindelijk – in de avond -trek ik de schoenen van de bereidheid aan, samen met mijn vriendin. Het is half 10 s’avonds. We lijken wel een stel pubermeiden, de zenuwen gieren door ons lijf. We hebben samen nog gebeden, onze mannen om advies gevraagd en God is duidelijk. “Gá! Daar ligt een jongen zónder rust! En Ik heb hem lief!”

We parkeren de auto iets verderop in de straat, we zuchten eens diep. We kunnen nog omkeren en bedenken dat het een gekke actie is wat we doen. Maar, we willen gehoorzaam zijn.

De voordeur bevat een briefje wat daar duidelijk al een paar weken hangt: “niet aanbellen, loop maar achterom”

We lopen voorzichtig achterom. De schuttingdeur is niet op slot. Daar is ook de achterdeur: hij staat wagenwijd open en er hangt een briefje “als hij slaapt, niet wakker maken”… Links het raam waar het bed staat en onze blik valt op de zieke jongeman: zijn gezicht is naar de televisie gewend, de kleuren van het scherm flakkeren op zijn bleke huid. Hij is wakker.

We lopen voorzichtig naar binnen. De honden slaan aan. En… we mogen verder komen!

De spanning is niet weg. De zenuwen zijn ook niet weg. Maar mijn vriendin vertelt over God en kan zelfs met de zieke jongen bidden! Hij vraagt om vergeving voor zijn zonden, hij vraagt ook of de Heilige Geest in hem wil wonen. Als hij dan na het bidden, zijn ogen opent, lijkt het precies hetzelfde als daarvoor. Hij voelt geen rust, hij hoopt zo op de rust. Rust om te kunnen gáán en om het leven los te laten. “Ik hoop het”… Hij vertelt dat hij zou willen dat hij een teken zou zien, zo, door het raam heen, een teken van God. Die ogen van die zieke jongen – ze keken ons zo aan – zo hoopvol, zo verwachtend, zo verlangend maar ook zo verdrietig, zo pijnlijk, zo lijdend…

Hoop. Hij sprak het uit alsof hij hopeloos was. Maar in de Bijbel zijn zoveel prachtige verzen over hóóp. Hier lees ik dat God ons de hoop geeft. De hoop van deze jongeman, was afkomstig van God. God gééft hoop. Dat stáát hier. En onze hoop is nu, dat dit bij het sterven waarheid werd. Dat de hoop van deze zieke en rusteloze jongen, tot vervulling kwam. Dat Jezus hem tegemoet kwam, zoals Jezus die moordenaar aan het kruis tegemoet kwam. Zoals de Vader de verloren Zoon tegemoet kwam… “Hé, wat fijn dat je er bent, Ik heb zo naar je uitgekeken! Welkom in Mijn paradijs!”

Dat is onze hoop. Een rijke, volle, diepe hóóp. Hoop die leven geeft! Hoop die waarheid is.

En daarom weten we, dat dit kind van God, veilig is gearriveerd.

Vandaar deze korenaar. De natuur is altijd zo’n prachtig beeld van God en wat nieuw leven doet! De zaden zitten boordevol nieuw leven. Eén aar kunnen 8 aren worden. Er kan een heel veld vol komen te staan met rijke oogst. Er kunnen hongerige magen gevoed worden. Ik koos voor de regenboog als teken van Gods trouw, zij beschijnt haar. De regenboog als bewijs van de aanwezigheid van zón en van régen. Hoop doet groeien. En in het kleurrijke licht van God zal er zoveel, zóveel leven ontstaan! Barstensvol. Overvloed. Hoop. Geloof. Vrede. Vreugde. En die hoop is onderdeel van ons leven als geschapen mens van God. En de hoop zal overvloeien door de Heilige Geest die in ons leeft. De Bijbel kent er ontelbaar veel maar ook nu weer: wat een prachtige tekst is dit!

Laat het ons bemoedigen om onze hoop in God door te geven aan anderen. Schijn!

“Nu geeft U mij nieuwe hoop”, zingt dit lied… “Ik vind rust en zekerheid”