19 januari 2021

Jesaja 14:7-8

Voor vandaag een creatieve bijdrage van Anita Kloppenburg! Zo gaaf gedaan, een schildering op haar hand!

We lezen het wel vaker in de Bijbel, dat de schepping juicht.

Hoe zal dat klinken? Ah, ik stel me de bonkende wortels voor die dreunen door de aarde. De wortels van de ceders die door de rotsen rammelen. Donkere bastonen die voelbaar zijn tot in je buik. Ik stel me de lichte knisperende bladeren voor van de berkenbomen. Hoog en schril en vrolijk. Ik stel me voor, dat het een gejuich is van een aanmoedigend “amen, amen” op de solistische bomen die om de beurt een couplet doen. En een lachend “hallelujah, hallelujah” van de dennetjes op de grond die net een jaar of wat oud zijn. Een kakofonie van vrolijkheid en een muzikaliteit waar we van smullen.

Het is toekomstmuziek. We weten dat de schepping nu nog lijdt. ( Romeinen 8 vers 18-23) Ik herinner me een gedicht dat ik geschreven heb in 2004, dát is dus al lang geleden. Het laat de lijdende schepping zien. Maar dat niet alleen. Het is ook een schepping die smacht en uitziet. En elke keer als zij sterft, ontstaat er nieuw leven. Ik vind dat zo enorm fascinerend. Zo ontroerend. Zo verdrietig maar ook zo wonderschoon. Als Gods schepping getuigt van Gods majesteit, dan is het hierin. Dat de natuur sterft. Maar elke keer weer opstaat om nieuw leven te geven.

De schepping ziet er reikhalzend naar uit, dat de kinderen van God “openbaar worden”, staat in Romeinen 8. Nu zucht ze nog máár ze heeft hoop. De schepping gelooft meer dan wij mensen, wellicht. Omdat de schepping haar Schepper kent en weet dat ze op een dag bevrijdt zal worden van dit lijden. Hoop doet leven. En zie. De schepping juicht al, al is het nog een gebroken hallelujah.

Dat, wat we lezen in Jesaja, is overduidelijk een profetie. Over iets wat te gebeuren staat. Deze profetie staat vaker in de Bijbel, over een woestijn die weer zal bloeien. Bomen die zullen juichen. Maar ook nu al, getuigt de schepping van Gods grootheid. Als God de bomen gebruikt in de Bijbel om ons lessen te leren – en dat dóet Hij, weten we nu drommels goed- dan is het goed om ook nú al mét hen te juichen en te jubelen. Omhoog die armen en los die benen. Zwiep je heupen los als de boomtakken! Want het is zó goed om Hem groot te maken!

De houding van de hand van Anita vind ik ook zo mooi. Het is een juichende hand. Maar tegelijk zit daar ook uitstrekken in. Een roep om hulp. Uitstrekken naar God, nog steeds hier, vanuit het lijden. Maar de hoop op God en de toekomst met Hem.

Creatieve verwerking