Al eerder hadden we zo’n mooie verwerking van Rosanne. Vandaag weer én ze schreef echt een fíjn blog. Dus ik hou mijn eigen tekst wat korter. Geniet! Ohja, Rosanne is van Erve ’t Hacht (@vanheterf) en haar persoonlijk pagina draagt de naam @roosvanheterf
De mus werd verkocht op de markt. Het voedsel van de arme mensen. Mussen, waardeloze mussen. Klein brokje vlees in de pan, nauwelijks hongerstillend.
En tóch valt er geen enkele mus op aarde, God weet er van. Vroeger, als klein meisje, kon ik dit niet begrijpen. Ik zag op ons boerenerf dikwijls een dood musje, door de kat gevangen, vond het vreemd, dat God het diertje niet beschermd had voor de dood. Pas later begreep ik dat God “er van weet” en niet dat hij “de musjes behoedt voor de dood”. Met het schrijven van dit blog leer ik dat jonge musjes zich uit hun nestje laten vallen en dan een poosje op de grond rondhuppelen (hóe kwetsbaar!) voordat ze de lucht invliegen. Zie. God ziet niet alleen de musjes die dood vallen. Hij ziet ze állemaal! Van jong tot oud en alles daar tussen.
De mus. De geringste onder de vogels. Met een bruin, saai, vederkleedje. Hun getjilp maakt weinig indruk. Hun aanwezigheid is overal. Je ziet ze zo makkelijk over het hoofd omdat ze er zó bij horen. Ik ben zo dankbaar, dat ze erbij horen. Ze hebben het moeilijker dan ooit, ze zijn sterk in aantal afgenomen. Vanmiddag ben ik naar buiten gegaan om ze nog eens goed te observeren. Hoe ze samen zijn, huppen over de stoep achter ons huis. Hoe blij ze zijn met een plas water die er nog lag omdat we de tuinslang aan hadden gedaan om de planten water te geven. Hoe ze tussen het gras van alles weg pikken. Hoe ze door de lucht scheren naar het kippenhok en daar hopen nog wat graantjes weg te pikken. En hóe verschillend bruin ze allemaal zijn. Lichtbruine tot grijze vrouwtjes, de mannetjes sterker afgetekend. Hoe ze schrikken van mijn bewegingen en mijn dochter die naast me, met veel enthousiasme, komt meekijken. Hoe ze even later toch weer uit de bomen naar beneden komen. Zo levendig, zo gezellig. Wat wonderlijk om te bedenken dat God elk van hen ziet, kent en weet van de wegen die ze gaan en… Hij zórgt zelfs voor hen! Zouden ze dat wéten? Wat mij betreft is de kans groot dat ze het weten.
We zouden bang moeten zijn. Lucas 12 vers 5. We zouden bang moeten zijn als we God niet kennen. Maar we kénnen Hem. En daarom mogen we erop vertrouwen dat Hij voor ons zorgt! EN dat is écht waar.
Kijk, we hebben het goed. De meeste Nederlanders hebben eten, kleding, een dak boven het hoofd. We weten niet zo heel goed wat het betekent als dat er níet is. Een paar dagen na de start van deze challenge, kwam er plotseling een lieve buurtbewoner aan de deur met zelfgebakken koek! “Gewoon, zomaar”, zei ze. “Een nieuw recept, even uitproberen, en je bent zo druk met de challenge!” Ik was zo blij. Het was echt een geschenk, zo’n lief gebaar! En lékker natuurlijk, daar hou ik ook wel van. In de keuken, dacht ik opeens: “Zo zorgt God, net als voor de mussen”. Gekke gedachte, vond ik zelf. Want we hebben het goed. Maar toch… gedurende deze weken, naar dit blog toe, moest ik er vaak even aan terug denken. God zorgt gewoon écht voor ons en Hij wénst voor ons te zorgen! Hij hóudt zo van ons! Waar we voor onszelf zorgen, daar ‘hoeft’ Hij niet voor ons te zorgen. Het was net of Hij zei: “Ik geniet zo van jou, Ik zorg voor jou. Deze maand heb je geen tijd om iets extra’s te bakken voor je gezin. Zo zorg ik voor jou”… Ja, we hebben samen gezellig gesmikkeld van het extraatje, we genoten ervan, ik en mijn gezin. Ik bedankte de lieve gever daarna via een appje en ik kreeg terug: “Heel graag gedaan! Kwam zo ineens in mij op om jullie wat te brengen, ik ben blij dat je het lekker vindt”. God gebruikt ons allemaal voor elkaar om voor elkaar te zorgen, elkaar te bemoedigen. Wat fantastisch. Zonder dat we het doorhebben, horen we zo vaak Gods stem. Denk eens aan dat kaartje dat je stuurde en wat precies de woorden had, die nodig waren. Zo zorgt God voor ons en Hij gebruikt ons ervoor. Via wonderlijke wegen zorgt Hij voor ons. En die koekjes, bedacht ik toen, zijn een prachtig voorbeeld voor dit blog. En zo is dat!
Blog van Rosanne
Wat is het fijn dat ik weer een bijdrage mag leveren aan deze geweldige challenge van Bettuelle. Eerder deze maand kon ik me uitleven op de uitbundige kolibrie. Wat een kleur! En wat een tegenstelling is dan het vogeltje van vandaag, de mus. Een klein bruin brutaal beestje. Maar ook met de mus in de hoofdrol kun je een heel kleurrijk plaatje maken.
Toen ik de Bijbeltekst van Lucas 12 : 6-7 las, wist ik meteen wat ik wilde maken. “Zelfs de haren op jullie hoofd zijn alle geteld. Wees niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen”. Een tijdje geleden kwam ik via Pinterest op het spoor van de Franse illustratrice Cécile Hudrisier, die een hele serie illustraties heeft gemaakt van meisjes met “uitbundig haar”. Ik was meteen verkocht en wilde al graag een keer iets in deze stijl maken. En dit was de uitgelezen kans.
Dus ik maakte mijn eigen meisje, met een kleurrijke haardos waar plek is voor een hele zwerm musjes. Ik zette de basis met potlood op en ging vervolgens met mijn fineliner aan de slag. Daarna volgde kleur van aquarelverf en als finishing touch ben ik weer lekker met papier gaan spelen. Dit keer in hele kleine snippertjes. Het geeft de pagina meer body, vind ik. Als laatste letterde ik in de overgebleven ruimte de tekst. Ook die is duidelijk aanwezig.
Want, ik koos niet zozeer voor de mus, maar juist voor de tekst. Ik voel me wel eens zo’n klein bruin musje in een kleurrijke wereld. Druk te kwetteren om gehoord en gezien te worden. Maar twijfelend of dat gebeurt. Twijfelend over mijn waarde in deze wereld. Dat gevoel overkomt me vaak als ik naar een (reis)programma op tv kijk. Dan zie ik een miljoenenstad aan de andere kant van de wereld, of een dorp in de middle of nowhere, plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb en dan zijn daar al die andere mensen die ook hun eigen ding doen. Wat zijn we met veel! Het maakt dat ik me dan heel nietig voel.
En dan ineens komt deze tekst langszij: “Wat kosten vijf mussen? Bijna niets. Toch wordt er niet één door God vergeten”. Ah, dus ik word niet vergeten. Zelfs de haren op mijn hoofd zijn geteld. En dat zorgt voor een zucht van opluchting. Ik ben het waard hier te zijn. Ik mag mijn ding doen, zonder dat ik hard hoef te kwetteren. Ik neem mijn eigen plek in, in deze kleurrijke wereld.
Hoera, een spiksplinternieuw lied! Waarom hoeven we ons geen zorgen te maken? Omdat Hij er is! Onlosmakelijk met ons verbonden!
Kijkje in artjournal Bettuelle
Wat een prachtig servet van mussen… die is paginavullend! Rechts wat knipsels en een kaartje met watervlekjes “watermusjes”… heel makkelijk te maken.
Bedankt Rosanne! Beide blog’s hebben me zo geraakt! God spreekt tot me en laat me zien wat goed is! En geweldige mooie inspiratie om uit te werken! Ze krijgen een mooi plekje in de bijbel!😀